Een werknemer is drugsverslaafd, terwijl zijn werkgever een nulbeleid hanteert op het gebied van alcohol en drugs. Na een mislukt re-integratietraject waarin het de man niet lukt af te kicken wordt hij ontslagen. Mag dat?
De verslaving komt aan het licht doordat de man slecht functioneert. Hij is onrustig, gaat te vroeg naar huis, maakt zijn werk niet af. Na een aantal gesprekken meldt de man zich ziek en niet veel later bekent hij zijn verslaving aan heroïne en cocaïne. Omdat zijn werkgever, een bedrijf in de zware industrie waar met gevaarlijke machines wordt gewerkt, een nulbeleid hanteert, is het volstrekt verboden om sporen van drugs of alcohol in je lichaam te hebben. De werkgever geeft hem daarom een ernstige schriftelijke waarschuwing, maar biedt hem ook een hulpverleningstraject aan.
Werkgever en werknemer spreken af dat de werknemer zich aan de behandeling in een verslavingskliniek zal houden en dat hij accepteert dat hij op zijn werk regelmatig op drugs zal worden getest door de arbodienst. Bijna driekwart jaar van geschonden afspraken, geweigerde drugstesten en mislukte behandelingen volgen. De werkgever geeft in februari 2013 de man een allerlaatste kans, maar eist een brief van een behandelkliniek of arts waarmee de werknemer kan bewijzen dat hij zich heeft ingeschreven voor volledige behandeling. In plaats daarvan krijgt de werkgever een brief van de kliniek waarin staat dat de man opname heeft geweigerd en niet in aanmerking komt voor dagbehandeling.
De man wordt op nonactief gesteld. Hij krijgt een vaststellingsovereenkomst voorgelegd, maar weigert deze te tekenen. De werkgever doet daarop een ontbindingsverzoek bij de kantonrechter. De werknemer heeft zich volgens de werkgever onbetrouwbaar getoond en daardoor de arbeidsrelatie ernstig verstoord. De werknemer ontvangt inmiddels al veertien maanden zijn salaris zonder adequate tegenprestatie, de werkgever heeft twaalf gesprekken met de arbodienst bekostigd en haar medewerkers hebben inmiddels al heel veel tijd en moeite hebben besteed aan een poging de man van zijn drugsverslaving af te helpen.
De werknemer vindt dat hij niet ontslagen mag worden, omdat hij ziek is. Kort gezegd verhindert zijn drugsverslaving hem om zich aan afspraken te houden die zijn bedoeld om hem van zijn verslaving af te helpen.
De rechter volgt hem niet in deze redenering. Het nulbeleid voor drugs en alcohol staat in de arbeidsovereenkomst. De werkgever heeft hem bovendien gewaarschuwd voor hij het hulpverleningstraject inging dat overtreding van de afspraken zouden kunnen leiden tot ontslag. Hij heeft stelselmatig afspraken genegeerd, terwijl zijn werkgever hem ruimschoots kansen en hulp heeft geboden om zijn verslaving te overwinnen. Een eerdere loonsanctie heeft geen enkel resultaat opgeleverd.
Er is dus voldoende reden om de arbeidsovereenkomst te ontbinden. Omdat de man het ontslag aan zichzelf te danken heeft, krijgt hij geen vergoeding.
via: http://pwdegids.nl