Hier vind u op regelmatige basis de columns voor het blad Educare van Jenk Stronks

Column September 2013 – Afspreken

Dochter (19) spreekt vaders  voicemail in. Ze wil vader dringend spreken, wanneer dat uitkomt. Vader belt terug en spreekt haar voicemail in: dat kan elk moment, is het ernstig? Dochter spreekt vaders voicemail in: Nee, het is belangrijk, niet ernstig, kan het morgen? Uiteindelijk treffen vader en dochter elkaar in het Vondelpark in Amsterdam. Dochter heeft lunchspullen meegenomen, vader heeft een mooie plek bij de fonteinen uitgezocht. Na enig heen en weer gebabbel geeft dochter aan dat ze een tussenjaar wil, even geen studiedruk. Lekker werken en op reis, naar Thailand, Zuid Afrika, Australië. Gek, toen vader 19 was, vertrok hij voor een tussenjaar naar Israël en Egypte. Het was achteraf gezien de belangrijkste tijd van zijn leven tot dan toe, die gunt vader dochter toch ook?  Dochter somt alle dilemma’s op, vader luistert, vat samen en vraagt door. Na een uurtje is het duidelijk voor dochter en vader. Dochter gaat een plan maken en een begroting. Op de terugweg is vader stil van binnen. Zij alleen op reis en vader vindt dat goed?

Zoon, (7), heeft moeite met in slaap komen. Het weekend is voorbij en zoon heeft helemaal geen zin in school morgen. Vader leest hem extra voor. Toch wil het slapen maar niet lukken. Zoon geeft aan dat het een hele fijne dag was, zeker gelet op het bezoek aan het pretpark.  Of hij met vader  in dromenland niet bij het pretpark af kan spreken?  Vader vindt het best, maar waar dan precies?  Zoon vindt bij de achtbaan een goed idee. ‘Om twaalf uur!’ geeft hij er expliciet bij aan. Lekker laat. Vlak voordat vader in slaap valt bedenkt hij zich waar hij heen gaat dromen, dit keer naar de achtbaan,  volgens afspraak met zoon.  Vader sluit zijn ogen en treft meteen dochter aan, bepakt en bezakt met een groot bord waarop geschreven is: ‘Israël’, dat ze uitdagend voor zich uitsteekt. Of ze mee kan liften? Zoon wenkt op de achtergrond ongeduldig en wijst naar een reuzenrad dat op omvallen staat. Vader schrikt wakker met de gedachte: Zeg: dát hebben we niet afgesproken!

Column november 2012 – Geldmoraal

Zoon (6) heeft van opa en oma geld gekregen, en wil dat graag ook storten op een bankrekening, net als vriendjes uit de klas.

Vader herinnert zich de blauwe ‘Pennymaat’ die dochter  kreeg bij het openen van de ‘Pennyrekening’, toen de ING nog Postbank heette. Vader denkt met weemoed terug aan ‘De Giro-overboeking’ van fl.  500,- die hij van zíjn vader (nu alweer 91) maandelijks kreeg met gepaste bijschrijvingen.  Bovenop de kast in de werkkamer ligt nog een mapje met oude overboekingen.

Eens kijken: op 7 augustus 1986 schreef hij bijvoorbeeld: ‘Als het weer niet op tijd is, stuur je het als straf gewoon terug’, met daaronder zijn prachtige sierlijke handtekening. En op 3 december 1985: ‘Een druppel, maar toch een druppel! (zet die plaat nou af!!!)’. Het is fijn om die paar handgeschreven regels van hem te lezen. Er sprak begrip, bemoediging, steun en moraal uit. Knap om dat met een paar woorden voor elkaar te krijgen. En om zijn dienstbaarheid aan mijn liederlijk studiegedrag te onderstrepen, schreef hij aan het einde van mijn studie, op 30 juni 1986: ‘Wat zal het vreemd zijn dat ik dit straks niet meer voor je mag doen!’ Ruim 26 jaar later vervult dit mij nog met een vreemd soort erbarmen.

Nu dochter op kamers is en er blijk van geeft goed met geld om te kunnen gaan (knap!) stort  vader (51) onverwachts 50 euro extra op haar rekening met als bijschrift:   ’50 euro, om eens lekker te verbrassen’. Dochter antwoordt  via de SMS met: ‘Hoezo krijg ik 50 euro van jou? Wel leuk hoor, maarreh… ’. Maarreh? Wat betekent dat nu weer? Vader is verbaasd en vraagt telefonisch om uitleg. Dochter geeft aan het niet geheel te vertrouwen: ‘ is dit een test ofzo?’ vraagt ze. Dat is dus het resultaat van financiële opvoeding.  Een vreemde mengeling van trots en vrolijke schaamte maakt zich van vader meester.

Column april 2012 – Verjaren

Zoon (5) en dochter (17) verjaren beiden in april. Zoon wil lego en een helicopter.  Dochter gaat voor spullen als ze op kamers gaat en voor geld. De  opa’s en oma’s informeren naar wat de kinderen wensen en wij ouders nemen met hun braaf de beschikbaar gestelde verlanglijstjes door.

De verjaardagen worden apart en gezamenlijk gevierd.  Van beide generaties zijn leeftijdgenoten uitgenodigd. Taart, slingers, er wordt gezongen en een vuur gemaakt. Vader en moeders zijn in aanloop van de verjaarsfeesten wat appelig. 6 en 18 in plaats van 5 en 17. Dat is een heel verschil. Moeder wil graag filmpjes van vroeger bekijken . Samen kijken vader en moeder naar het eindeloze spelen van zoon terwijl hij zijn eerste woordjes babbelt, nog maar een paar jaar terug. Dochter is wel heel  snel jongvolwassen geworden. Het resultaat van het eindeloze opvoedings(on-)geduld is feilloos op film vastgelegd. Alleen maar prachtig weer en wat een rust. Geen telefoon gaat, computers zijn niet te zien, de TV is uit. Een grote zonovergoten idylle. Je kan als mens de waarheid heel goed vanuit 1 hoek belichten. Alle strijd over eten, aankleden, opvoedings- en afstemmingsperikelen; ze zijn buiten beeld gebleven. Niks tropenjaren, feest was het!

Zoon trakteert op school. Zelfgemaakte cakejes met glazuur en spikkels. Dochter wordt als verrassing spontaan meegenomen naar Tilburg, omdat ze daar gaat studeren. Nog even en ze stapt met haar diploma een nieuw leven in. Alle cliché’s gaan op: ’De dagen gaan traag, de jaren gaan snel’ en  ‘Ze groeien op  waar je bijstaat’.

Dochter worstelt met het aanvragen van de ziektekostenverzekering en vader krijgt een brief van de bank dat dochter voortaan alleen zelf haar betaalrekening beheert.  Zoon informeert terloops naar zakgeld. Ook financieel zijn kinderen ‘serious business’. De een verdient bij in de kroeg, de ander krijgt een heitje voor zijn karweitje. Zoon spaart voor een lap-top en dochter zowaar ook. Daar vallen ineens de generaties samen. 12 jaar verschil en dezelfde wensen. Daar overbrugt de technologie de generaties. Vader ziet de toekomst met vertrouwen tegemoet.