Een werknemer stopt met werken als zijn werkgever hem al een tijdje niet meer heeft betaald. Heeft hij gelijk, of verspeelt hij door het principe van ‘geen werk, geen loon’ zijn aanspraken?

Een werknemer is in dienst getreden als opleider bij een beveiligingsbedrijf, tegen een salaris van 2.500 euro netto per maand, exclusief vakantiegeld. Reiskosten worden apart behandeld. Al na een maand krijgt de werknemer geen loon meer en na enkele maanden verricht de werknemer geen werkzaamheden meer omdat hij de reiskosten niet meer kan opbrengen. Na bijna twee maanden gaat de medewerker niet meer naar zijn werk, en stuurt hij zijn werkgever een noodkreet: “Zelfs de reiskosten kan ik niet meer opbrengen, waardoor ik noodgedwongen thuis moet zitten en dat terwijl er nog te veel werk verzet moet worden om het voor bestaan van ‘ONS’ bedrijf te waarborgen!” De werknemer sleept zijn werkgever voor de rechter en dat deze over de brug komt met de achterstallige loonbetalingen en reiskostenvergoedingen die volgens de cao zijn voorgeschreven.

De werkgever verweert zich en meldt dat de werknemer in bepaalde perioden zijn werkzaamheden niet heeft verricht. En geen werk is geen loon. Bovendien is de werkgever van mening dat er zonder toestemming overuren zijn gemaakt.

De kantonrechter krijgt een hele lijst met aanspraken op loon, reiskostenvergoedingen, overwerk, telefoonkosten, en vakantiebijslagen te verwerken. De kantonrechter merkt op dat het vormen van een oordeel ingewikkeld zal zijn met name omdat aan de ene kant de werknemer voor een deel niet meer werkt omdat hij zijn reis naar zijn werk niet meer kan maken. En aan de andere kant schrijven de regels voor geen werk dus geen loon.

Daarop oordeelt de kantonrechter per aanspraak van de werknemer of de werkgever moet betalen of niet. Zowel het loon over de gewerkte uren, een aanvullende reiskostenvergoeding en de vakantiebijslag, en de telefoonkosten moet de werkgever overmaken. Dat er in de periode waarin de loonbetaling werd gestaakt simpelweg niet genoeg geld was om het personeel te betalen, komt volledig voor risico van de werkgever. Ook de procedurekosten moeten door de werkgever worden betaald.

Maar hoe zit het met de weken dat werknemer niet naar zijn werk kwam omdat hij naar eigen zeggen de reiskosten niet kon betalen? Volgens hem moet hier op grond van artikel 7:628 BW een uitzondering worden gemaakt op het principe van geen werk, geen loon. Zijn werkgever heeft het hem naar zijn zeggen immers onmogelijk gemaakt om naar zijn werk te komen. De rechter vindt dat een werknemer middelen, zoals deze kort geding procedure, ten dienste staan om betaling af te dwingen. Mede omdat de werkgever alternatieven heeft aangedragen om naar het werk te komen, heeft de werknemer zijn recht op loon verspeelt door niet te werken.

Via: http://pwdegids.nl